Η κλασσική παραθυρεοειδεκτομή με διερεύνηση του τραχήλου, εκτελείται μέσω

εγκάρσιας τομής θυρεοειδούς και έχει ως σκοπό την αναγνώριση και τον έλεγχο

όλων των παραθυρεοειδών αδένων και την αφαίρεση των πασχόντων.

Η πρόοδος των απεικονιστικών μεθόδων και κυρίως του scanning με Sestamibi,

του φλεβικού mapping με καθετηριασμό όπως και των υπερήχων έχει αλλάξει

τόσο την επέμβαση όσο και τον ρόλο του χειρουργού. Όταν συμφωνούν ως προς

την εντόπιση δύο απεικονιστικές μέθοδοι, το ποσοστό επιτυχούς ανεύρεσης

υπερβαίνει το 96%. Ο χειρουργός καλείται ερμηνεύοντας τις απεικονιστικές εξετάσεις,

να είναι σε θέση να εντοπίσει πριν την επέμβαση το ή τα πάσχοντα παραθυρεοειδή

σωμάτια και να τα αφαιρέσει.

Το ποσοστό της επιτυχούς αφαίρεσης των πασχόντων παραθυρεοειδών με όλες τις

μεθόδους, ακόμη και στα πλέον οργανωμένα κέντρα σήμερα δεν έχει υπερβεί το

97-98%. Όπως είναι γνωστό το 65-80% των περιπτώσεων πρωτοπαθούς

υπερπαραθυροειδισμού οφείλεται σε μονήρες αδένωμα, το 5-7% σε διπλά αδενώματα,

το 15-25% σε διάχυτη υπερπλασία και το 1-2% σε καρκίνο.

 Ισως θα ήταν πιο δόκιμο αντί για τους όρους αδένωμα ή υπερπλασία να

χρησιμοποιούσαμε τον όρο «νόσος του ενός ή των πολλών αδένων», γιατί η μέχρι

τώρα γονιδιακή έρευνα τείνει να καταλήξει στο ότι θα πρέπει να είναι γενετικά

προκαθορισμένο πόσοι αδένες θα νοσήσουν, πότε και πώς.

Στις περιπτώσεις μονήρων εντοπίσεων η ερευνητική επέμβαση του τραχήλου

συνίσταται στην αφαίρεση του πάσχοντος αδένα και τον έλεγχο των άλλων

παραθυρεοειδών.  

Στην υπερπλασία  η προσπάθεια του χειρουργού συνίσταται στην ανεύρεση

όλων των σωματίων, την αφαίρεση όλων εκτός ενός μικρού τμήματος του

ενός παραθυρεοειδούς